blog

her şeyden daha soğuktum, kızıl gün bir anlığına beni kendine çekti. yirmi birinci bahar, birkaç gün ve yirmi üç.

Bu kadar yolu yürüdüğü için de kızgın değil, geri dönmek gibi ihtimali olursa yeniden yürüyeceği için de. Sadece sokak lambaları yüzünden gölgesini gördüğü için kızıyor. Çünkü ölülerin gölgesi olmaz.

Kendini kaybeden insan gerçekten kendine gelmek istediği zamana kadar anlamazmış kayboluşunu. Kendimde olduğumu hissediyorum artık, yaşamak neydi hatırlıyor gibiyim.

Olmayışımın ilk günü..sen; iyi ki varsın.

Okyanusu görüyorum ne zaman gözümü yumsam. Bana evi anımsatıyor. Hem uçsuz bucaksız bir kucak hem de içinde...

Kendi içimde bir yerim yok, çok yerim var. Beni kabul etmediğim zaman, gidebilirim başka bir yere. Anlamanı beklemiyorum.

Artık çok geç. Çoktan kanın sıcaklığını elinde hissettin. Camın kırılmasından dolayı yansımadaki yüzün dağılmış durumda, aynı aklın gibi.

Şimdi ben zamanın girdabında matematiksel hesaplarla doğal iyileştirici bir mekanizma kurmanın eşiğinde en sevdiğim masalın kahramanına dönüşüyorum...

Dar sokağın kuytu köşesindeyim, en siyah güller bedenimde açıyor...

Bunu çok konuştuk doktor. İyi olmak adına madem tüm çabalarım, bütün insani yanlarım, hayal kırıklıklarım...

Bir nisanı daha devirdim; şişe gibi. Sarhoşluğum gençliğime çarptı...

Rahatlığın göstergesi gibi biraz üstüne gidebilmek, neyse ki imkansızlığın içindeki insanların kapısında...